Gerard szedł dalej ścieżką wskazaną przez nowego przyjaciela. Szedł dość długo, aż jego droga się urwała, a przed nim pojawiła się wielka nora w ziemi. Chłopak rozejrzał się wokół siebie, nie do końca wiedząc co teraz począć. Zawrócić i narazić się na kolejne ataki Reemów i błądzenie po okolicy czy jednak wejść, co najprawdopodobniej wiąże się ze spotkaniem kolejnych dziwnych i niebezpiecznych stworzeń. Po chwili namysłu zaryzykował wejściem do nory.
- Lumos - mruknął, brnąc przed siebie. Próbował się skupić, by nie dać się niczym zaskoczyć, ale nie do końca mu się to udawało. Zaczął zastanawiać się co się dzieje na zewnątrz. Czy ludzie go teraz obserwują, co z pozostałymi zawodnikami. Pewnie stresują się przed wyjściem na swoją arenę. Dosyć szybko zakończył swoje rozważania i zmrużył oczy, by nieco lepiej widzieć to, co się wokół niego dzieje.

Za zakrętem Gerard znalazł kilkumetrową jamę.
Z małych norek dookoła wyszły 3 ogniste kraby.
Kilka ognistych pocisków już leciało w stronę reprezentanta.

Gerard był zły. Już miał dość tego zadania. Gdzie się nie ruszy, tam same potwory. Las? Potwory. Polana? Potwory. Nora? Potwory. Jama? Potwory. Już mu się lista znanych zaklęć zaczęła wyczerpywać, co niespecjalnie mu się podobało.
Teraz też jakieś kraby zaczęły lecieć w jego stronę.
- Protego! - powiedział wściekły, ratując się od ognistych kulek. - Petrificus Totalus! - dodał, wskazując na te okropne stworzenia. Mógł jednak nie wchodzić do tej nory, ale już nie miał zamiaru z niej wychodzić i ponownie błąkać się po tamtej polanie. Jeżeli udało mu się załatwić sprawę z krabami, ruszył dalej przed siebie.

The member 'Gerard Amundsen' has done the following action : Kostka

'uniwersalna' :

Oba zaklęcia się udały i Gerard szybko uciekł dalej.
Po kilkunastu metrach doszedł do rozwidlenia dróg, a przed nim stanął jego znajomy.
Leprokonus uśmiechnął się do chłopaka.
- Gratulacje. Już jesteś prawie na miejscu. Teraz musisz skręcić w prawo i tam znajdziesz to czego szukasz.
Powiedziawszy to zielony zniknął.

Przestawało mu się to podobać. Możliwe że dzięki tej złości załatwił kraby jednym zaklęciem. Szedł dalej, czasami się o coś potykajac, ale ani razu się nie przewrócił. W którymś momencie doszedł do kolejnego skrzyżowania. Westchnął głęboko zastanawiając się, kiedy to wszystko się skończy. Co przejdzie dwa metry, trafia na jakieś rozwidlenia. A jak krąży dookoła? Jego rozważania przerwał znajomy Leprokonus. Uśmiechnął się do niego, na co Gerard niepewnie również odpowiedział lekkim uśmiechem. W normalnych warunkach charakter chłopaka nie pozwolił by mu na słuchanie stworka, jednak w tej chwili przestawał myśleć. Podziękował mu i ruszył w wyznaczonym przez niego kierunku.

Posłuchał zielonego przyjaciela i dzięki temu już po kilku minutach znalazł się w dużej norze pod drzewem.
Wszędzie dookoła były korzenie, lecz z ziemi wyrastały również kwiatki a nad nimi latały elfy.
Za środku rósł duży niebieski tulipan.
Gdy zbliżył się do kwiatka ten rozłożył swoje płatki ukazując mały posążek sfinksa.

Szedł dalej, drapiąc się po szyi. Jad nie dawał mu spokoju, wszystko go swędziało i mrowiało. Nora zdawała się nie kończyć i zaczął myśleć, że to ślepy zaułek, aż nagle ujrzał więcej światła. Wszędzie wystawały z ziemi korzenie, niefortunnie potknął się o jeden z nich. Zaklął głośno, ale jakimś cudem udało mu się utrzymać równowagę i kontynuował swoją drogę.
Zauważył, że na środku wyrósł ogromny tulipan. Gerard mógł spodziewać się już wszystkiego, chociażby, że kwiat buchnie jakimś trującym oparem, bądź wyskoczy z niego owłosiony jęzor, który owinie wokół szyi chłopaka. Ten jednak mocno śpiący kucnął przy roślince, która rozłożyła swoje płatki. Wewnątrz było coś. Gerard wziął to w dłoń i obrócił kilka razy. Nagle arena zaczęła się otwierać, dzięki czemu zrobiło się o wiele jaśniej. Coś nie wyszło? pomyślał, powoli rozglądając się na boki. Ponownie zerknął na te coć, co ciążyło mu w dłoni i zaśmiał się sam z siebie. Przecież to posążek! Wstał szczęśliwy, że pierwsze zadanie dobiegło końca. Nie było aż tak źle! Teraz najchętniej poszedłby spać.