Czara Ognia

Podjęcie tej decyzji nie należało do prostych. Lucrezia wiedziała, że ma duże zdolności, że jej umiejętności przewyższają umiejętności innych w znacznym stopniu. Nie chodzi to o to, że jest zadufana w sobie i uważa się za najlepszą. Po prostu wiele osób mówiło jej, że nadaje się i jak najbardziej powinna się zgłosić, nagroda nie jest przecież mała, poza tym ta duma z wygranej i z udziału w Turnieju jest czymś niesamowitym. Bała się, ale strach z pewnością jest do przezwyciężenia. Każdy pewnie się bał, ludzie mieli różne obawy, w końcu Turniej był jedną z najbardziej niebezpiecznych rozgrywek w świecie czarodziejskim. Tutaj nigdy nie wiadomo co się może wydarzyć, a wielu już ludzi traciło w tym turnieju życie. Jej przemyślenia były długie i bardzo głębokie. Siedząc w pokoju napisała na kartce zgrabnymi literkami swoje imię i nazwisko i ruszyła do Szafirowej Sali. Idąc coraz dalej oczywiście momentami wahała się, jednak na samą salę weszła już pewna tego co robi. Otworzyły się drzwi, jej wzrok padł na naczynie stojące na środku, płonące pięknym płomieniem. Niesamowity widok. Serce zabiło jej mocniej, wiele osób zgromadzonym w Szafirowej Sali spojrzała w jej stronę, a ona uśmiechnęła się pewna i poczyniła kroki w kierunku Czary, stanęła przed nią i uśmiechając się niezwykle czarująco podniosła rękę, zadrżała jej lekko, po czym karteczka z jej imieniem wylądowała w Czarze. Więc już. Zrobiła to, oficjalnie zgłosiła się do Turnieju, mając szczerą nadzieję, że to ją dostąpi ten zaszczyt i stanie się reprezentantem. Stała i wpatrywała się w długą chwilę w błękitne płomienie. Jej ulubiony kolor. Uwielbiała patrzeć na Czarę, w poprzednich dniach przychodziła tutaj i spoglądała na nią zadowolona i szczęśliwa, że mogła się tu znaleźć. To był zaszczyt, że znalazła się w delegacji ze swojej szkoły i jeśli będzie ją reprezentować będzie to jeszcze większym zaszczytem. Odwróciła się. Zauważyła spojrzenie kilku zaciekawionych najwyraźniej osób. Była pewna swojej decyzji i kilka osób skinęło jej z podziwem, pewnie Ci, którzy nie zebrali w sobie tyle odwagi, aby wrzucić tam swoje zgłoszenie, bądź Ci, którzy ze względu na wiek nie mogli brać w tym udziału. Teraz wystarczy czekać, aż pojawi się werdykt. A czekanie jest chyba najgorsze….

I'm the winner