Czara Ognia

W swojej niebieskiej mundurko-szacie Alex wraz z resztą francuskiej delegacji wyróżniała się spośród krwistoczerwonych i czarnych szat pozostałych dwóch szkół. Choć nigdy nie przepadała za tymi strojami, w Durmstrangu wydawały się one przydatne, aby nie zginąć w tłumie uczniów. W połączeniu ze swoją urodą sprawiałaby wrażenie aniołka, gdyby nie roztrzepane włosy i wesołe ogniki w oczach. Jako iż panna Devost była ciekawska, przez 2 tygodnie zdążyła opanować już przemieszczanie się po zamku. Była podekscytowana całym pobytem tutaj. Poznaniem nowych ludzi, wrogów a także szkoły. No i przede wszystkim Turniej Trójmagiczny.
Gdy podczas pobytu w Beauxbatons usłyszała o owym wydarzeniu, głębiła wszystkie książki na ten temat. Czuła że to coś dla niej. Mimo tych wszystkich negatywów, ostrzeżeń i zagrożeń, Alex i tak chciała się zgłosić. Dlaczego? Sama nie umiała tego dokładnie sprecyzować. Na pewno nie chodziło o pieniądze ani chwałę. Na pewno jednym z impulsów było wspomnienie śmierci rodziców. Chciała sprawdzić czy jest tak silna aby poradzić sobie w życiu, w każdych, nawet zwykłych kłopotach. Ogółem chciała poznać siebie i zobaczyć na co ją stać. Ona nie lubiła żyć w rutynie. Dla niej ważniejsza od tlenu była adrenalina. Austalijskie przysłowie mówiło że jeżeli „Ktoś dokładnie wie, czego chce, powinien być na tyle mądry, żeby zadowolić się połową.”. Alex całkowicie się z tym nie zgadzała. A może po prostu była głupia? Tą sprawę przedyskutujemy kiedy indziej. Panna Devost zazwyczaj nie żałowała swoich decyzji. Bo to przecież błędy czynią nas tymi, kim jesteśmy.
Także zdecydowanym i wesołym krokiem weszła do Szafirowej Sali. W środku znajdowała się wielu uczniów rozmawiających w dużej mierze o zbliżającym się turnieju. Po drodze podrapała się jeszcze charakterystycznie za uchem. Gdy w końcu znalazła się przed czarą, wyciągnęła z kieszeni karteczkę z imieniem i nazwiskiem. Rozwinęła ją, spojrzała na napis: "Alexandrie Kelly Devost" , po czym z uśmiechem wrzuciła ją do czary. Gdy zgłoszenie zostało przyjęte, dziewczyna odwróciła się na pięcie i zadowolona skierowała się w stronę wyjścia podśpiewując starą australijską piosenkę. Teraz pozostawało tylko czekać.

I'm the winner