Kiedy siedziałą w Sali myślała nad tym wszystkim co się właśnie zaczyna… To nie lada zadanie. Wyzwanie, którego jak widać po miesiącach ciszy nie podjęli się żadni czarodzieje z pełnymi kwalifikacjami. Tylko dwie uczennice, które porwały się z motyką na słońce. Nie usłyszała momentu, w którym weszła Mer. Dopiero po chwili zauważyła, że się krząta przy kociołkach z eliksirami. Wtedy odwróciła się na swoim miejscu przodem do niej. Obserwowała ją uważnie na co wcześniej nie miała za bardzo ani czasu ani ochoty, bo zajmowała się łamaniem zaklęć.
- Okej. – Odparła nieco zachrypniętym głosem po całej nocy nieodzywania się i odchrząknęła. – Czyli raczej jeszcze nie wiemy jak to wszystko wygląda w środku? Żywioł? – Podpytała jeszcze i oparła się plecami o szybę. Już przyzwyczaiła się do jej tonu, nie wywoływał u niej żadnych podejrzeń co do jej osoby… No już po prostu wiedziała, że Meredith taka jest, zdystansowana i do bólu opanowana.
Pokręciła głową kiedy zadała jej pytanie. – Nie wiem. Może trochę. –Odparła cicho. – Ciągle wydaje mi się, że powinnam być bardziej zestresowana tym co się dzieje. A jest jakbym stała obok. – Wyjaśniła pokrótce swoje odczucia i zeszła z parapetu. Podeszła bliżej.

Zwinnym ruchem nadgarstka, bez wypowiadania zaklęcia na głos, wyczyściła dwa kociołki i odniosła w daleki kąt sali. Wróciła znowu, żeby pochować składniki.
- Wszystko jest ściśle tajne, a członków obowiązuje przysięga tajemnicy, magia nie pozwala im rozmawiać o tym, co się dzieje wewnątrz z osobami z zewnątrz. Tylko kilka najwyżej postawionych osób panuje nad przysięgą. - Nie miała pojęcia jak dokładnie to wygląda, ale jednak posiadanie dziadków po Ciemnej Stronie Mocy pomagało w znajomości mechanizmów działających w tamtych kręgach.
Po chwili ciszy, jak Charlie przyznała, że chyba za mało się stresuje, Mer sięgnęła do swojej torby, chwilkę w niej pogrzebała i w końcu wydobyła niewielką fiolkę z płynem emanującym soczyście niebieską poświatą. Wyciągnęła dłoń  kierunku dziewczyny.
- Jeśli będziesz czuła, że tracisz grunt. Całkowicie zagłusza strach, stres i wahanie. Działa trochę, jak... adrenalina. Ale jest bardziej niebezpieczne. Naprawdę całkowicie tłumi strach. - Kto wie, co takiego może zrobić człowiek, który niczego się nie boi. Ale możliwe, że będzie im to potrzebne w pewnym momencie, kiedy zrobi się zbyt niebezpiecznie, ale jednak nie będą mogły się wycofać.
Sięgnęła znowu do torby, tym razem wyjęła niewielki materiałowy woreczek pełen dziesięciomililitrowych fiolek z eliksirami o różnych kolorach.
- Każda jest opisana literami alfabetu. Te opisane na niebiesko są defensywne; W to Eliksir Wiggenowy, SW to Szkiele-Wzro, BM to Biały Miód, E to Eliksir Energii, S to Eliksir Siły. Te opisane na czerwono są ofensywne; ST to słaba trucizna wywołująca wymioty, krwotok, bóle mięśni, CK to Czarna Krew, KS to Kwas Smoka, U powoduje utratę przytomności, NM to Eliksir Nieumarłych. Na czarno opisane są te bardziej neutralne, V to Veritaserum, ŻŚ to Wywar Żywej Śmierci, N to Eliksir Niepamięci, P to Eliksir Przezroczystośc. Wszystkie są silnie skoncentrowane, wystarczy jedna kropla rozpuszczona w szklance wody, żeby działanie było bardzo silne. - Pokazywała jej każdą fiolkę po kolei, żeby nie było wątpliwości. W razie jakby zostały rozdzielone, wolała zadbać o to, żeby Charlie miała przy sobie choć odrobinę pomocnych eliksirów. I właściwie chyba nigdy wcześniej tak dużo za jednym razem nie powiedziała w jej obecności!
- Schowaj to dobrze, lepiej, żeby nie wiedzieli, że je masz.

- No tak, można się było tego spodziewać. – Stwierdziła. To było rozsądne posunięcie i chyba mało zaskakujące, bo oczywiście chcieli trzymać swoje sekrety u siebie. Jeśli gdzieś przez głowę Charlie przyszło, że chociaż po powrocie będą mogły powiedzieć wszystkiego czego się dowiedziały – cóż. Nie będą mogły. Takie zasady. Kiedy podeszła bliżej wzięła od Mer fiolkę z eliksirem i przez chwilę przyglądała się temu fluorescencyjnemu roztworowi. Zaraz po tym schowała ją do torby i pokiwała głową. Faktycznie, to ona była dzisiaj tą małomówną spośród ich dwóch. Nietypowe, a jednak.
- Mam nadzieję, że jednak nie będę musiała tego brać. – Powiedziała zgodnie z prawdą. Obawiała się jednak, że nadchodzący dzień (dni?) przyniosą jej taką dawkę skrajnych emocji, że bez tego może się nie obyć. Dziwne, że wcześniej się nad tym nie zastanawiała. Nie zastanowiła się też nad przygotowaniem żadnych zaklęć, co trochę sprawiło, że poczuła się głupio w odniesieniu do całego zestawu fiolek jaki przygotowała jej Mer. Przy czym, zaklęć używało się intuicyjnie. Nie było czasu na analizę i fiszki jak przed egzaminem. A te nad którymi tak wytrwale pracowała przez ostatnie tygodnie – wszystkie miały na celu ewentualną ochronę zamku w razie ataku. Który musiał przyjść na pewno – nie po to łamała zaklęcia zabezpieczające aurorów i profesorstwa żeby mogli na nie popatrzeć i podziękować za wysiłek jaki w to włożyła.
Przejrzała wszystkie fiolki w myślach powtarzając sobie ich nazwy i znów sięgnęła do torby żeby je tam umieścić.
- Rzuć opertioculis na rzeczy, które chowasz. Nie będą ich widzieć i nie złamią go, bo nikt oprócz mnie go nie zna. – Powiedziała zaraz po tym jak pochowała wszystkie rzeczy. – I ciebie.

Właściwie nie miały wcale tak wielu procent szans na powodzenie. Jeśli spojrzeć na to wszystko racjonalnie... dwie nastolatki - utalentowane, bo utalentowane, ale nadal nastolatki - pakujące się w sam środek bagniska, w sam środek wojny, osoby całkiem z zewnątrz i porywały się na ratowanie kolegów... nie, to zbyt nieprawdopodobne, żeby mogło się udać. No bo kto ujawni sekrety dwóm nieletnim czarownicom, które nawet jeszcze nie podeszły do ostatecznych egzaminów szkolnych? Kto wyjawi im miejsce przechowywania największej karty przetargowej?
Cóż, dlatego Mer musiała schować dumę w buty i napisać do dziadków, ich wieloletnia przynależność do ruchów czarnomagicznych, historia jej rodziny i raczej zła sława nazwiska mogły być niebywale pomocne w sytuacji w jaką zamierzały się wpakować.
Nie kiwnęła nawet głową, po prostu sięgnęła po własną różdżkę, wyjęła kilka rzeczy z torby i kieszeni i celując w nie różdżką wypowiedziała:
- Opertioculis. - ... i właściwie rzucę kostką i jak będzie 3 lub więcej, to znaczy, że jej wyszło, a jak nie, to... cóż, nie.

The member 'Meredith York' has done the following action : Kostka

'uniwersalna' :

Faktycznie porywały się na coś co było niemal nieosiągalne. Ale jednak dążyły ku temu robiły to na przekór temu co się działo dookoła. Faktycznie uruchomienie kontaktów przez Mer było chyba jedyną opcją, że cokolwiek będą w stanie zdziałać. Ale czy jednak miały taką pewność? Gdyby się nie udało… Cóż. Charline chyba by się poddała i wtedy faktycznie załamanie się przyszłoby niezwłocznie. Teraz jednak nie mogła nad tym dłużej myśleć, bo to ją tylko dobijało.
Sama również rzuciła zaklęcie kierując jego strumień na kilka rzeczy w torbie, które chciała uchronić przed ciekawskim wzrokiem. Zaraz po tym spojrzała na Meredith i przez chwilę milczała.
- Czyli zostaje nam czekać? – Zapytała retorycznie i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. Najdłuższe czekanie w historii…

The member 'Charline Botwright' has done the following action : Kostka

'uniwersalna' :

Wszystko było gotowe. Obydwie były spakowane i pozostało im tylko ruszać w drogę. Mer zarzuciła na ramiona płaszcz, który przyniosła ze sobą do sali, chwyciła torbę w rękę i ostatni raz rozejrzawszy się po sali, czy aby niczego nie zapomniały, skupiła spojrzenie na Charline.
- Musimy wyjść poza granice zamku, spotkamy się tam z moimi dziadkami i z nimi teleportujemy na miejsce spotkania. - Owinęła szyję szalikiem i zapięła ostatni guzik płaszcza. No to komu w drogę...
Posłała Charlie ostatnie spojrzenie, można było je uznać nawet za pokrzepiające i odwróciła się, wyszła. Nie oglądała się za siebie, wiedziała, że Botwright idzie za nią. Od teraz musiały trzymać się razem.

/zt x2