****

/start.

Kolejne dni, dni bez ani jednej wiadomości co z Yas. Starała się być opanowane, kontrolować to co się dzieje. Patrzeć racjonalnie na wszystko. Jednak nie mogła, nie potrafiła. Z zewnątrz wyglądała na idealnie opanowaną, chłodnie kalkulującą osobę, która każdą rzecz i każdy następny ruch dokładnie analizuje i planuje. Prawda była jednak zupełnie inna. Już od chwili gdy jej kuzynka - siostra została porwana, starała się działać jak najwięcej w celu jej uwolnienia. Gdy nie mogła nic zdziałać, szukała czegoś co pozwoli jej wyżyć się a następnie chociaż częściowo zrelaksować. Tak było i teraz. Znajdowała się w jednej z pustych sal, która była przemianowana na coś w rodzaju małej sali treningowej. To tutaj, w tym pomieszczeniu spędzała dużo czasu. Każdy trening, nawet najmniejszy pozwalał jej zebrać ponownie myśli w jedną całość.
Dziś potrzebowała tego szczególnie. Machinalnie uderzała raz za razem w manekina, który służył jej za przeciwnika. Używała rąk, nóg do zadawania ciosów. Szybko, machinalnie. Bez zastanowienia. W długich czarnych spodniach i krótkiej dopasowanej czarnej bluzce na ramiączkach. Z włosami związanymi w kucyka.

Dobrze było wrócić do szkoły, którą tak się kochało. Ale nie byłem już uczniem. Ja miałem nauczać tego jak dać sobie radę w walce. Nie tylko w pojedynkach magicznych. Byłem dobry we wszelkich sztukach walki wykorzystywanych przez mugoli. A czemu? Byłem zdania, że trzeba umieć walczyć z każdym przeciwnikiem na jego poziomie. Dlatego też rzucanie, walki wręcz, korzystanie z broni palnej. Ubrany w czarne bojówki, czarny podkoszulek, a na to oczywiście bluza w tym samym kolorze. U pasa miałem przyczepioną różdżkę, aby szybko i poręcznie wyciągało mi się ją w razie konieczności. Na nogach miałem ciężkie, wojskowe buty. Co miałem ze sobą zrobić? Właściwie nie miałem bladego pojęcia. Oczywiście dopóty dopóki nie minąłem pustej klasy przerobionej na małą salę treningową. Zmarszczyłem czoło i pewnie podszedłem do wejścia. Delikatnie pchnąłem drzwi sali, zobaczyłem uczennicę, która waliła w jednego ze stojących manekinów.
-Co te manekiny Ci zrobiły?-spytałem z uprzejmym rozbawieniem. Pozwoliłem podejść sobie bliżej. Pozwoliłem stanąć sobie obok.
-Pomóc? Chyba trochę się na tym znam. A trochę techniki nie zaszkodzi.-rzuciłem z lekkim uśmiechem.
-A przy okazji nazywam się Zeke.-przedstawiłem się swoim przezwiskiem. Nie lubiłem swojego pełnego imienia, Ezekiel. Kto coś takiego widział?! Chyba rodzice mnie nie kochali w momencie wybierania dla mnie imienia.

A dlaczego ona tutaj była ?. Znała powód swojego przybycia do Durmstrangu, było nim rozpoczęciu turnieju. Przyjechała tutaj z Hogwartu razem z Yas. Obydwie tutaj przyjechały, a teraz jej siostra znajdowała się w miejscu, którego lokalizacji nie znał nikt ze szkoły. Jej siostra, jako reprezentantka Hogwartu została porwana. A czas działał na ich niekorzyść. Po prostu nie ułatwiał im odbicia przetrzymywanych. Z każdym dniem zdawała sobie sprawę, że tracą cenny czas a osoby porwane mogą być w coraz gorszym stanie. Każdego dnia wyżywała się na manekinach, próbując zachować swój pozorny spokój. Bywały jednak dni kiedy nie mogła już wytrzymać, tak bardzo bała się o blondynkę. Naprawdę się o nią bała. Ćwiczenia w tej sali były swoistą terapią, pomagającą jej utrzymać nerwy na wodzy i wyżyć się uderzając w manekiny. Tak jak teraz.
Znów raz po raz precyzyjnie wymierzała ciosy, nie markowała ich, uderzała z całą siłą. A umiała to zrobić. Nagle usłyszała głos, głos należący bez wątpienia do mężczyzny. Natychmiastowo odwróciła się do tyłu by spojrzeć na tą osobę, obrzuciła ją uważnym, chłodnym spojrzeniem.
- Są moimi przeciwnikami. Nie mam ochoty traktować je z litością i oszczędzać bo się uszkodzą - powiedziała niezbyt przyjemnym tonem głosu.
Znów odwróciła się w stronę manekina i wymierzyła cios stopą w bok korpusu. Wiedziała o tym, że ten mężczyzna stanął obok niej.
- Pomóc ?. Znasz się ?. Na jakiej podstawie tak twierdzisz ?...Są dwie odpowiedzi zapewne...albo sam tak ćwiczysz albo robisz innym za worek treningowy - mruknęła.
Ona nie była zła, jednak sprawa porwania Yas ją martwiła, stresowała. Dodatkowo to wydarzenie otworzyło dawno zamknięte drzwi do furtki z przeszłości. Wróciły na nowo koszmary związane ze śmiercią rodziców, którą widziała jako dziecko. Widziała każdy szczegół tak dokładnie jakby to wszystko miało miejsce zaledwie wczoraj.
- Amarylis - rzuciła.
W kolejne uderzenie włożyła całą swą siłę, wyprowadzając je na tyle skutecznie że przewróciła manekina.