Ines doleciała na samą górę, ale okazało się, że nie ma tam nic.
Zwyczajna, pusta przestrzeń.
Jednak ze szczytu piramidy rozciągał się piękny widok na kolorową i świecącą arene.

/zostaje Ci tylko zejść na dół.

Jak pech to pech trzeba będzie teraz zejść szybciutko na dół. Hmm schodzić jeszcze zawsze łatwiej niż wchodzić. Rozejrzała się jeszcze tylko by zapamiętać ten piękny widok na arenę a następnie zbiegła szybko na dół żeby jak najszybciej dostać się do środka piramidy. Troche schodzenie jej zajęło ale gdy tylko znalazła sie przy wejściu weszła do środka. Co ma być to będzie.

gdy tylko dziewczyna weszła do środka drzwi za nią zamknęły się.
W środku było niezwykle ciemno i nie było powrotnej drogi.
Gdy zrobiła pierwszy krok pochodnie na ścianach w magiczny sposób się zapaliły ukazując przeróżne malowidła.
Ines szła kilka minut ciemnym korytarzem gdy dotarła do większego pomieszczenia, z którego wychodziły 3 drogi. Droga po lewej była oznaczona księżycem, nad środkowym wejściem była płaskorzeźba byka, natomiast nad prawym korytarzem było wyrzeźbione słońce.
Ines przez chwile zastanawiała się, którą drogę wybrać.
Wtedy zauważyła złote ślepia w ciemnym korytarzu po prawej stronie... a może tylko tak jej się wydawało bo teraz już tam nic nie było.

Gdyby nie to , że musi wykonać zadanie najchętniej by po prostu nie wchodziła do środka. Ale nie należała też do cykorów więc gdy weszła a drzwi się zatrzasnęły trzeba było wyczarować źródło światła. Już miała to zrobić gdy pomieszczenie samo zostalo oświetlone przez pochodnie. Przyjrzała sie dokładnie malowidłom by je zapamiętać a następnie spojrzała na rysunki nad drogami. Piramida przypominała kulturę Majów, albo Azteków czy Tolteków. Oni chrzcili słońce. Więc wybierze drogę na prawo i wybrała. Przez chwilę sądziła, że coś tam świeci czyjeś ślepa ale zdecydowała tam wejść i poszła dalej.

Ines szła korytarzem. Nagle pod nią otworzyła się zapadnia i dziewczyna zaczęła spadać w dół.
Wylądowała w wodzie. Znajdowała się w jaskini, której ściany pokryte były szmaragdami.
Naprzeciwko dziewczyny na podwyższeniu stała wielka rzeźba.
Stwór przypominał trochę smoka i miał około 6 metrów wysokości.

- Jak tylko wyjdę z tej wody to pójde sie napić gorącej czekolady - mruknęła do siebie.
Nagle dostrzegła przed sobą ogromną jak dla siebie rzeźbę przedstawiającą smoka. Szybko brnąc przez wodę podeszła do niej.
Wspięła się na podwyższenie i zaczęła dokładnie badać smoka szukając jakiś sekretnych skrytek czy czegoś po prostu podobnego.
- Gdzie ten posążek - szeptała wciąż

W tym momencie rzeźba zaczęła ożywać.
Najpierw otworzyła oczy, następnie już mogła ruszać skrzydłami.
Niby smok zmienił się z kamiennej rzeźby w prawdziwe, żywe stworzenie.

Był to wąż ze skrzydłami, jego tłów zamiast łusek porośnięty był piórami.
Gdy wzbijał się w góre ogonem odepchnął dziewczynę.
Teraz wyglądał jeszcze potężniej.

Smok na razie nic jej nie robił ale postanowiła mieć różdżkę w pogotowiu. A, że to dziadostwo dodatkowo odepchnęło ją ogonem nie sprawiło, że zabiła do niego jej bezgraniczna miłość.
- Jak nie pająk to smok co jeszcze - mruknęła.
Uważnie obserwowała stworzenie czekając żeby rzucić zaklęcie w razie gdyby on zaatakował. Pozostawało również złapanie się jego ogona i poszybowanie z nim ale nie wiadomo jak by zareagował dlatego czekała

Na początku stworzenie było rozkojarzone, ale nie można się dziwić.
Był uśpiony w kamieniu dziesiątki lat.
Polatał trochę by rozprostować skrzydła po czym spojrzał na dziewczynę.
- Czego chcesz? - zapytał, a jego głos brzmiał złowrogo.

Okej byle go nie zdenerwować. Nie udawała ani zaskoczenia ani strachu. Musiała byc odważna.
- Szlachetne stworzenie z ciebie i zapewne będziesz potrafił mi pomóc - zaczęła.
Spojrzała na niego.
- Poszukuje posażka jest on mi potrzebny. Czy jesteś w stanie mi pomóc ? - zapytała.
Miała nadzieje, że nie zje jej żywcem

- Widziałem w swoim życiu już wiele posążków i mój skarbiec jest ich pełny. - Powiedziało stworzenie i spojrzało na wejście do skarbca ukryte za wodospadem.
- Ale powiedz mi dziewczyno czemu miałbym Ci oddawać mój posążek?

Zapewne cenisz wartości charakteru jak odwaga i brak strachu a te wartości mnie przepełniają. Jednak muszę przyznać, że czuje przed tobą respekt. Bo kto by nie czuł widząc i móc rozmawiając z kimś takim jak ty - powiedziała.
Miała nadzieje, że to go przekona. Miała zdecydowanie wielką nadzieje co do tego, żeby szybko zyskać posążek a następnie wydostać się stąd.

- To za mało. - Powiedział niby smok szorstko. - Marnujesz mój czas. A ja nie lubie jak ktoś marnuje mój czas. Nie oddam Ci go za darmo, więc powiedz co możesz za niego zaoferować? Od razu mówię, że nie chce złota bo mam go aż nadto.
Gdy to mówił ziemia pod ines zaczęła się trząść. W paru miejscach nawet powstały uskoki i szczeliny.

Kurcze jest źle. Trzeba szybko coś wymyślić.
- Proszę ciebie powiedz mi czego ty chcesz a ja powiem czy mogę ci to dać - powiedziała do niego zupełnie szczerze.
Niby dla zabawy przełożyła puchar, który był zaklętym pająkiem do drugiej dłoni. Chciała tym zwrócić niby przypadkiem uwagę niby smoka.
- Czas/.... - szepnęła.

- Tak, czas by mi się przydał ale nie mamy czasu. A ty nie możesz mi go podarować. - Tym razem zerwał się silny wiatr, który prawie porwał Ines.
- A gdybym poprosił o Twój talent oddałabyś mi go?

Spojrzała na niego zszokowana.
- Są trzy rzeczy których ci nie oddam. Jedną z nich jest mój talent. Więc nie ale dziękuje za tą propozycję. Każdy z nas jest inny, oryginalny. Ja jestem inna bo mam ten talent. Ty jesteś inny bo nie widziałam stwora jak ty i to wlaśnie czyni nas wyjątkowymi - powiedziała.
Nie odda mu talentu nie ma mowy.

- A jakich pozostałych dwóch rzeczy mi nie oddasz? - spytało zaciekawione stworzenie.

- Najcenniejszą wartością dla każdego stworzenia jest życie....a gdy żyjemy nie istniejemy bez naszych najbliższuych więc nie oddam ci ani mego życia ani życia mych rodziców i przyjaciół. To są trzy rzeczy, które są dla mnie najważniejsze - powiedziała.

- Jesteś inteligentna młoda damo. Nie chce marnować więcej czasu więc dostaniesz to po co przyszłaś. Ale zawsze pamiętaj o tych swoich najcenniejszych wartościach, bo w czasie jakim przyszło Ci żyć większość o nich zapomina.
Po jego przemówieniu przed Ines zmaterializował się posążek.

Spojrzała na posążek i odetchnęła z ulgą.
- Dziękuje ci - powiedziała.
Podeszła do posążka i wzięła go na ręce, Nie był przecież duży a ona musiała go mieć ze sobą by pokazać, że wykonała zadanie.
- Mam nadzieje, że jeszcze się zobaczymy szlachetny. A więc do zobaczenia - powiedziała.

Gdy wzięła posążek do ręki wszystko wokół niej zaczęło się rozmywać i już po chwili stała na zielonej murawie z małym sfinksem w ręce.
Publiczność wiwatowała i biła brawa.
Ines ukończyła pierwsze zadanie.

Spojrzała zszokowana przed siebie. W dłoniach trzymała figurkę sfinksa a dookoła niej znajdowały się trybuny z publicznością. Była naprawdę oszołomiona a dodatkowo nieco a właściwie dość mokra po wpadnięciu w tej piramidzie do wody. Jej potrzeba koca czy czegoś. Stała tak jak oszołomiona, za bardzo zszokowana tym wszystkim jeszcze. Wypatrywała dookoła swych przyjaciół lecz nigdzie nie mogła dostrzec Zajty, Rosalie i innych