/ no to po lekcji tańca.

Wiedziała, że te lekcje tańca nie będą najlepszym wyjściem. Zresztą czego się spodziewała ?. Może myślała, że ktoś poprosi wampirzycę, no dobra pół wampirzycę do tańca. Oprócz Ryana i Gabriela i Teddyego większość jej się bała lub wyśmiewała. A każdy z nich miał już partnerki na bal. Więc była w tej chwili przekonana , że cały czas trwania tej wielkiej zabawy spędzi w swym dormitorium obserwując z łóżka puste posłania swych przyjaciółek.
Wybrała się w nocy na spacer po błoniach aż doszła nad rzekę. Nie bała się nocy. Noc była jej sprzymierzeńcem. Potrafiła ją zamaskować dzięki czemu czuła się w trakcie jej trwania znacznie bezpieczniej. To była prawda.
Było jej żal że nie zatańczy na balu. Ale nie żałowała, że nie ma sukienki, nie żałowała jakoś. Co prawda mama chciała jakąś przysłać ale po co jak jej córka na bal nie idzie bo nikt jej nie zaprosił ?. Odpowiedź brzmi po prostu po nic.
Usiadła na trawie. Przypomniały jej się opowieści dziadka Amosa o poprzednim turnieju i tragicznej śmierci jej wuja Cedrica.

Zbliżała się północ. Biały wilk wybiegł z lasu i podbiegł do wody się napić. W szkole było za dużo ludzi, wszędzie hałas i ciągle coś się działo. Potrzebował takich chwil jak ta gdy mógł spokojnie pobiegać po lesie, odprężyć się i o niczym nie myśleć. Ale chyba zbyt dużo nie myślał bo dopiero teraz zauważył dziewczynę siedzącą nad wodą. Był za drzewkiem, ale miał wrażenie, że dziewczyna go zauważyła. Nie uciekała tylko wpatrywała się w ciemność mniej więcej tam gdzie on stał. Dlaczego nie uciekała? Każdy normalny jak zobaczy wilka wieje. Nie licząc jego przyjaciół, którzy wiedzieli że ten biały wilk im krzywdy nie zrobi.

A kto powiedział, że Nimue jest normalna ?. No właśnie nikt. Zapewne i do niego mogły dojść już plotki i szepty o tym, że panienka Diggory - Parker jest nie do końca normalna. I mam tu na myśli genetykę. Nie było jej winą, że urodziła się w rodzinie w jakiej urodziła. Jej rodzice fakt byli wampirami ale oni nie zabijali nikogo bez wyraźnej potrzeby.
Spojrzała w jego stronę. Nie bała się wilków. To raczej ona była zagrożeniem dla każdego żyjącego stworzenia. Natura obdarzyła ją tym specyficznym darem obrony. Wstała i podeszła w jego kierunku bez wyraźnej po prostu oznaki strachu.
Gdy doszła kucnęła przy nim.
- Nie bój sie. Nic ci nie zrobię. Jesteś piękny - szepnęła.
Wyciągnęła dłoń w jego kierunku. Spojrzała oczyma tak bardzo znanymi czarodziejskiemu światkowi. A bo to mało razy widziała zdjęcia wuja. Ona miała identyczne oczy jak on. Była bardzo podobna do Cedrica.

Jest piękny. A jak w swojej normalnej skórze próbował ją poderwać to nie uważała, że jest piękny. W takim wypadku chyba lepiej zostać wilkiem.
Oczywiście był w szoku, że dziewczyna tak poprostu podeszła do wilka. Czy nikt jej nie mówił jakie to wilki są niebezpieczne? Oczywiście Farkas nie wiedział jeszcze, że ona jest wampirem, a nawet jak słyszał jakieś plotki to w nie nie wierzył no bo jak to możliwe. Nie bał się wampirów, kilka miał okazje poznać.
Gdy dziewczyna wyciągnęła dłoń by go pogłaskać zbliżył się do niej ciągle patrząc w jej oczy i położył łeb na jej kolanach.
Lubił jak się go głaska dlatego jeszcze nie ma zamiaru zmieniać się w człowieka.
Ciekaw był też reakcji Nim gdy odkryje kim ten wilk jest.

Po prostu ona wszelakimi sposobami broniła się przed tym aby kogos obdarzyć uczuciem. Bała się, że gdy nie daj co się zakocha to po prostu zrobi tej osobie przypadkiem krzywdę. Bała się także wyśmiewania tego, że jest pół wampirem. Wszystko było takie skomplikowane. Wszystko było dla niej takie bardzo ale to bardzo dziwne. A na jego podrywy nie reagowała bo się naprawdę bała. Co się dziwić dziewczynie, która nic a nic nie miała nigdy prawdziwego chłopaka na dłużej.
A czy nikt mu nie mówił, że wampiry nawet te połówki są jeszcze bardziej niebezpieczne od wilków. Wampiry są naturalnymi drapieżnikami i gdy chcą to potrafią walczyć do upadłego. Tego nauczył ją ojciec i wiedziała, że zawsze będzie walczyć do końca o swych najbliższych nawet jeżeli oznaczałoby to zagładę dla niej samej chociaż to mało prawdopodobne.
Ale nie miał okazji poznać jej ojca. Sanguiniego. Jednego z najsłynniejszych krwiopijców. Wiedziała o tym ilekroś w jej rodzinnym domu spotykała wampirzą rodzinę.
Wciąż głaskała go gdy ten położył jej pysk na jej kolanach. Zmieniła pozycję tak, żeby móc siedzieć na trawie i żeby było jej wygodniej.
Oj tak jej reakcja zapewne będzie ciekawa.
- Jako jedyny się mnie nie boisz. A ja nie jestem zła. Nie jestem taka jak moja rodzina. Mój ojciec - szeptała mu.

Robiło się ciekawie. Wilk podniósł łeb i po raz kolejny spojrzał jej w oczy. O czym ona mówiła?
Wiedział, że powinien się w tej chwili spowrotem przemienić w człowieka zanim ona powie dużo więcej niż ktokolwiek powinien usłyszeć.
Ale ciekawość w nim zwyciężyła. Może będzie miał przez to kłopoty, może ona będzie go potem nienawidzić za to, ale teraz o tym nie myślał.
Polizał ją po twarzy i spowrotem położył łeb na jej kolanach.

Ona po prostu mówiła o tym co jej siedzi na sercu. Brała go za normalnego wilka a nie za animaga. Nie sądziła, że to może być Farkas.
- Ty możesz być wolny a mnie się boją....tylko dlatego, że jestem tym kim jestem - szepnęła do niego smutnym tonem głosu.
Zaśmiała się cicho gdy polizał ją po policzku.
- Gdyby mój ojciec mnie widział teraz uznałby, żem zwariowała. No bo jak to córka Sanguiniego tak normalnie w towarzystwie wilka - powiedziała.
Położyła się na trawie wpatrując w nocne niebo.
- Wiesz przyjde tu w noc balu. I tak na nim nie będę i tak a może znów ciebie spotkam - szepnęła do niego znowu.
Wciąż go głaskała po futrze

Sanguini? Coś mu to mówiło, ale nie wiedział co. Kim jest Sanguini... nagle wszystko stało się jasne.
Gdy dotarły do niego jej słowa odskoczył od niej i stanął na trawie dokładnie naprzeciw niej.
Teraz Nim była świadkiem jego przemiany.
- Jesteś wampirem. - Miało to zabrzmieć jak pytanie, ale chyba bardziej przypominało okrzyk zadowolenia po odkryciu ameryki.
- Co do balowej nocy, to ja nie mam nic przeciwko. - wyszczerzył się do niej, jak to miał w zwyczaju i czekał na jej reakcje. Może nie rzuci się na niego. A gdyby jednak się rzuciła to przecież był wilkiem. Nie da się tak prosto pokonać.

Ech widać, że Farkas chyba niezbyt uważał na lekcjach historii magii gdy omawiali wampiry i wampirze rody. No ale nie jego wina, kto mógł przewidzieć, że oni się spotkają i , że ona mu wyjawi czyją jest po prostu córką, że powie o tym.
Nagle wilk odskoczył od niej co ją zdezorientowało.
- Nie odchodź - krzyknęła.
Dopiero potem zdała sobie sprawę, że ten wilk to animag i że jest to ten chłopak, który tak usilnie próbował ją podrywać odkąd zjawiła się w Durmstrangu.
- Jesteś animagiem ! - powiedziała.
Odruchowo odsunęła się od niego na trawie.
- A co do wampirycznej części mej natury co z tego ? - zapytała.
Czekała tylko na moment aż chłopak zwieje.
- Taaa jasne i rzuci się na mnie pół damskiej populacji szkoły. Nie dziękuje - powiedziała do niego od razu na początku.
Była smutna, bo wiedziała, że na balu się nie pojawi.
- A wracając do niego i tak przesiedzę go w dormitorium - mrukneła.
W głosie czaił się smutek.

Ukłonił się teatralnie gdy powiedziała, że jest animagiem.
- Wiedziałem, że jesteś wyjątkowa, ale nie wpadło mi do głowy, że możesz być wampirem. - Uśmiechnął się do niej delikatnie. - Znam kilka wampirów, ale wszystkie są stare i wgl.
Oczywiście wilk nie miał zamiaru uciekać i nie tylko dlatego, że Nim mu się podobała. Nie bał się wampirów i tyle. Właściwie dziwiło go to, że niektórzy się ich boją. Może i wampiry były śmiertelnie niebezpieczne, ale przecież nie wszystkie.
- Wszyscy już od początku turnieju nie mogą się doczekać balu bożonarodzeniowego a ty nie chcesz na niego iść? - Spojrzał na nią zdumiony. - Będzie dobre jedzenie i muzyka. I będziesz miała okazje ubrać ładną sukienke. - Wszystkie dziewczyny przecież lubiły sukienki. Jego koleżanki od początku roku przeglądały magazyny szukając idealnej kreacji na ten wyjątkowy wieczór.
- Musisz iść na bal.

Spojrzała na niego.
- Wiesz to było nieuniknione. Mama wampir, tata wampir, brat wampir i cała wampirza rodzinka. To jak zarazek tego się nie da uniknąć jak mawia dziadek Amos - powiedziała.
Gdy usłyszała, że uważa wampiry za stare spojrzała na niego zła.
- Nie radzę bo jak normalnie się kontroluje tak zaraz za komentarz o starych wampirach zarobisz - powiedziała mu
Jak ona się dowie, że on jej się nie boi straci swoją jedyną karte atutową która sprawi, że on będzie po prostu jej unikał z własnego wyboru.
To prawda ona była niebezpieczna lecz była owcą w porównaniu z wilkiem swym ojcem i swą rodziną od jego właśnie strony. Mogła kogoś skrzywdzić lecz jedynie w obronie własnej.
- Wiesz jakoś nie mam ochoty iść na coś na czym wszyscy mają partnera a ja jak zwykle mam siedzieć przy stole i pilnować torebek. Nie dziękuje postoje - mruknęła.
Gdy usłyszała o sukience myślała że się rozpłaczę.
- Zacznijmy może od tego, że ja nawet nie mam sukienki - mruknęła.
No to Nimue była oryginalna.
- Nie musze iść bo będzie wyzywanie od pijawek - stwierdziła.
Objęła kolana dłońmi.

- Nie chodziło mi o to, że wampiry są stare. - Chłopak się nieźle zmieszał, bo przecież nie chciał jej urazić. - Mówiłem, że ja miałem okazje poznać tylko stare wampiry. Wiesz takie ponad stu letnie. Nigdy nie poznałem wampira, który byłby w moim wieku.
- No widzisz. Gdybyś dała się zaprosić na tą randkę to pewnie miałabyś z kim iść na ten bal. Ale ty wolałaś złamać mi serce. - Oczywiście żartował z tym złamanym sercem. No bo jeszcze nie miała okazji mu go złamać, ale tak było dramatyczniej.
- Uważam, że nawet jak pójdziesz sama znajdzie się ktoś kto będzie chciał dotrzymać Ci towarzystwa. A jak napiszesz sowe do domu to założe się, że na drugi dzień przyślą Ci sukienke.
- Jak ktoś będzie Cię wyzywał to mu pokażesz kły i się uspokoi. A jak nie to ja go zjem.
Widocznie bycie wampirem wcale nie było takie fajne. Nigdy wcześniej o tym nie myślał, ale niektórzy faktycznie nie tolerowali wilkołaków i wampirów. Jakby to było coś złego. Były złe wampiry i wilkołaki, ale byli też źli czarodzieje. W każdej rasie były osobniki złe i dobre to było przecież normalne.

Jest kilka minut po północy, wszędzie głucho cicho, wszyscy śpią, a Valko? Valko nawet nie ma takiego zamiaru. Zamiar miał taki, żeby powłóczyć się nocą po zamku, pogadać z obrazami czy po prostu pochodzić. Oczywiście dyskretnie, ażeby nikt nie widział. No bo jak zauważą, to ola boga! On szlabanów nie za bardzo lubił. Bo kto za nimi przepada? Nikt.
Jego plany zepsuł widok dobrego kolegi z innego domu, który także spróbował wymknąć się w nocy. Co zrobił Lasern? Ma się rozumieć, siedział cichutko, żeby Wilk go nie zauważył, skręcił w drugą strone.
HAHAHAH!DOBRE!
On tak nie robi. On jest bardzo ciekawy. On pójdzie za Farkas'em. Więc jak chciał, tak zrobił. Przez połowę wycieczki do lasu śledził go sobie, biegał. Ma się rozumieć w postaci wielkiego, szczupłego czarnego mieszańca, ale to już inny temat. Swymi miodowymi oczami śledził każdy ruch dziewczyny i przyjaciela, obserwując ich gdzieś z ukrycia. Ta...Nim, czy jak ona się nazywała...To ta, która go unika? Świetnie! Będzie zabawnie, pobawi się.
Wyłonił się powoli z krzaków, unosząc lewą łapę do góry i kulejąc. Podczłapał do nich, raz po raz skomląc i piszcząc, niby to z bólu. Duże, miodowe psie oczy nagle wypełniły się bólem i smutkiem. Był dobrym aktorem, nawet w tej postaci.

- Większość z nas jest starych. Ale ja i mój brat jesteśmy , należemy do generacji młodego pokolenia z wampirzych rodów - powiedziała niepewnie.
Spojrzała na niego.
- Mój tato jest dość już wiekowy więc jak chcesz załatwie ci spotkanie z naprawdę starym wampirem - powiedziała niechętnie
Gdy wspomniał o randce jej oczy wypełniły się łzami.
- Po pierwsze ja nie chodzę na randki, nigdy na randce nie byłam, nie miałam chłopaka więc sorry nie wiem co sie robi na randkach - mruknęła.
Była nieco podłamana a słysząc o jego złamanym sercu prawie się rozpłakała.
- Na ostatnim balu na którym sie pojawiłam usłyszałam " pijawa spadaj do lochów ". Więc na serio podziękuje - szepnęła.
Zaśmiała się gorzko.
- Ja nigdy nikogo nie zaatakowałam celowo. Nie chce tego zmieniać - dodała.
Bycie wampirem miało także złe strony.
Nagle dosłyszała czyjeś skomlenie i ujrzała rannego psa.
- To pies. On może być ranny - szepnęła.

- Czemu się tym przejmujesz? Tym co mówią inni. Jesteś wyjątkowa i powinnaś być z tego dumna, a nie bać się, że cię wyśmieją. - Nie próbował jej pocieszać tylko mówił to co myśli.
- A jak nie pójdziesz na bal to sam po Ciebie przyjde i wyciągne Cię z dormitorium siłą.
Wydaje mi się, że wilk od razu rozpoznał swojego kolege, kilka razy zdarzyło im się wspólnie biegać po błoniach więc nie było opcji żeby go nie rozpoznał. Ale nie chciał go wydać. Może chłopak utrzymywał swój talent w tajemnicy albo coś.
- Tak. Biedny piesek. - Spojrzał na Valka dając mu do zrozumienia, że ma się stąd wynosić. Po czym zwrócił się do Nim.
- Lepiej go nie dotykać, może mieć wścieklizne. Nie wygląda na zdrowego.

No tak. Fakt faktem z Volvo pies był charakterystyczny. Dość wysoki, szczupły czarny kundel z średnio-długą sierścią, długim wachlarzowatym ogonem, uszami, które raz stały, a raz opadały, długimi i chudymi jak patyk łapami, czarnym nosie oraz dużym, miodowym oczom które rzucały się aż nader, nawet z daleka.
Podszedł do nich bliżej i robiąc tak zwane "oczy szczeniaka" badź zbitego psa, jak kto woli, zaskomlał tak donośnie, jakby ból rozdzierał te chude cielsko od środka.
Mlasnął długim różowym jęzorem i podszedł do Nim, rzucając jeszcze krótkie spojrzenie Farkas'owi. Otworzył lekko pysk, i gdyby mógł się uśmiechać, chyba właśnie to zrobił.

- Ja po prostu nie wiem co mam robic - odpowiedziała mu.
Taka była prawda. Ona była zagubiona w tym świecie. A fakt, że należała do wampirzej socjety wcale jej w tym nie pomagał.
- Tylko spróbuj. Jak jesteś taki mądry to pomóż mi z wyborem sukienki a wtedy pogadamy - odparowała mu szczerze.
Miała nadzieje, że to go zniechęci.
- Jemu trzeba pomóc - powiedziała do Farkasa.
Zawsze pomagała zwierzętom ale gdy dowie się, że to Volvo to wtedy niech i on i Farkas sie kryją jeżeli ona się dowie, że Zajta wiedział o nim.
- Nic mi się nie stanie. Uwierz mi jestem wytrzymała - dodała.
Spojrzała na psa i wyciągnęła dłoń by dotknąć jego łapy i na nią spojrzeć.

- To widzimy się jutro w ogrodzie o 17. Znajdziemy Ci sukienke. - Uśmiechnął się do niej i miał nadzieje, że tym razem mu nie odmówi.
Farkas nie wiedział, że między nimi coś tam się stało więc nie widział nic złego w kryciu kumpla. Może był tylko zły na niego bo mu przeszkadza w umówieniu się na randkę. No ale przynajmniej było wesoło. Właściwie wilk w głębi duszy umierał ze śmiechu wymyślając straszne historyjki o piesku. Może powie, że widział jak w lesie zjadał ślicznego, białego króliczka? To by pewnie zniechęciło dziewczynę.
- Nie. On zdecydowanie nie potrzebuje pomocy. Znam go, widziałem już kilka razy jak latał z podkuloną nogą żeby dostać jakiś przysmak od ładnych dziewczyn. A gdy dostał jedzenie w magiczny sposób był już zdrowy.

Czarny trącił iście troskliwie dużym czarnym nosem dłoń dziewczyny, oblizując ochoczo pysk. Uniósł bardziej łapę do góry, jakby w odruchu poszła mu do góry, po prostu z bólu.
Na co liczył? Szczerze mówiąc na nic, po prostu chciał się zabawić i trochę po wkurzać kolegę z innego domu. Podczłapał do jej twarzy i polizał ją w policzek dość siarczyście i z śliną, ale to z miłości! Serio. Chciał się podlizać. Zaskomlał jeszcze raz, mrużąc lekko oczy.
Gdy usłyszał słowa wypowiedziane przez Wilka, mlasnął wielkim jęzorem, jakoby ostrzegawczo. Niechętnie podszedł do niego kulejąc. Uniósł prawą, tylnią nogę do góry i co zrobił?
Idealnie załatwił potrzebę na kolegę, mocząc go jednolicie śmierdząco. Cudowna rzecz, prawda? Matka natura i te sprawy.
Uraziło go to,po prostu, więc w odruchu obronnym człapnął szybko za dziewczynę nie chcąc dostać za to w czapę.

- Okej jutro o 17 w ogrodzie. Niech ci będzie - powiedziała.
Uśmiechnęła się do niego delikatnie tak dość nieśmiało.
Ona i Volvo niezbyt się lubieli więc będzie źle gdy Nim odkryje ten podstęp wtedy może nie chcieć znać również Farkasa. Kto wie jaką drogę obierze ta dziewczyna. Kto wie.
Ona jedna i ich dwóch no i jej pierwsza randka, pierwsze wyjście z chłopakiem ale tylko z jednym z nich z tym w ludzkiej postaci.
Taa bo to na nią podziała. A jak on myśli co ona je ?. Może i wygląda na delikatną ale musi również czymś od czasu do czasu się pożywiać.
- Co za lizus z tego psa. Ale, żeby udawać chorego ?. Jeżeli tak jest to niech idzie bo nie cierpie oszustów - powiedziała mu.
Nagle poczuła że ten pies liże ją po policzku.
- Hola hola mogę ci opatrzyć psiaku łapę ale o psim pocałunku nie ma mowy - odruchowo zaprotestowała . odruchowo.
Spojrzała co pies zrobił z Zajtą a potem jak zwierzak chowa się za nią.
- Chyba musisz się przebrać. A pies musi być opatrzony. Przelewituje go do zamku będzie szybciej - powiedziała wyciągając różdżkę.

No to teraz przegiął. Wilk w jedej sekundzie zamienił się w wilka i preskoczył nad siedzącą na trawie Nim.
Obnażył białe kły i przygotował się do ataku. Czekał tylko aż pies odsunie się od dziewczyny.
Nie chciał zrobić krzywdy koledze, chyba przywykł do jego zachowania. Chciał tylko popisać się przed dziewczyną.... popisać się może jednak nie jest odowiednik określeniem, on chciał zrobić na niej wrażenie. Tak więc chodził w tą i spwrotem przed psem warcząc na niego i czekając na odpowiedni moment do skoku.

Dobra, zostawie was, żeby sobie Wilczek przypodobał Nim xD


Przez chwile krył się wciąż za Nim, udając wystraszonego, poszkodowanego psa. Gdy wyciągnęła różdżkę, obnażył dość duże i okazałe jak na swoje chuchrawe ciało kły, otwierając lekko długą, psią paszczę. Gdy usłyszał o lewitowaniu, jego uszy gwałtownie powędrowały ku górze na znak jego niezadowolenia. Cofnął się o krok, a widząc jak kolega próbuje go "zaatakować", wydobył z siebie coś na wzór szczeku rozbawienia. No ale mimo wielu wad, Valko potrafi być...uczynny. Ha.Ha. Żartuje. Po prostu ma dziś dobry dzień. Przykleił uszy do czaszki, wkładając długi ogon pomiędzy nogi kuląc się niemiłosiernie na znak wielkiego strachu. Pomoże mu. A co tam.
Pisknęł, zaskomlał niby to z przerażenia i czmychnął w stronę lasu

z/t

To co się działa w następnych minutach było dla niej po prostu czymś szokującym. Spojrzała najpierw na Farkasa człowieka a potem wilka. A gdy ten przeskoczył nad nią by zaatakować tego rannego psa momentalnie zerwała się z trawy.
Spojrzała na psa który szczerzył kły.
- Spróbuj mnie ugryźć to zobaczysz prawdziwe kły - warknęła do niego.
Obserwowała jak Farkas i Volvo w zwierzęcych postaciach okrążają siebie by przygotować się do ataku. Jednak ten ostatni udał, że odpuszcza i odszedł.
Ona to widziała z pozycji pół siedzącej na drzewie tzn na gałęzi na, którą się wdrapała.
- Może sobie pójde - krzyknęła.
Hmmm a gdyby spróbować latać.

Wilk był trochę zawiedziony, że nie będzie miał okazji 'pogryźć' kolegi.
Zawył zwycięsko gdy pies uciekał.
Chwile potem przypomniał sobiew o obecności Nim, która wydawała się być przestraszona.
- Dziwny z ciebie wampir. - Powiedział będąc już w ludzkiej formie i pomógł dziewczynie zejść z drzewa.
(Licze na to, że Nim mu pozwoliła, jeśli jednak nie to tylko chciał jej pomóc.)
Oczywiście Farkas nie zamierzał jej mówić, że to wcale nie był pies tylko uczeń i miał nadzieje, że ona się o tym nie dowie. A jak już kiedyś tam się dowie to nie skojarzy tego z dzisiejszą nocą.
- Jaki jest twój ulubiony kolor? - Zapytał by zmienić temat i dlatego, że przecież miał jej sukienke znaleźć, pozatym chciał wiedzieć o niej dużo więcej.