Nie chciał teraz stąd wyjeżdżać. Czuł, że tutaj jest potrzebny, a tam czekał go tylko pusty dom. To dziwne uczucie. Pusty dom. Było mu zimno i nieprzyjemne ciarki przebiegły mu po plecach kiedy o tym myślał. Tylko Carla.
Przytulił się do niej tuż po tym jak wyjaśnił dlaczego nie jest pewny czy chce żeby z nim jechała. Kiedyś ta wizja wprawiała go w dobry humor. Chciał poznać ją ze swoimi znajomymi z wioski, którzy wciąż myśleli, że najpierw był w szkole z internatem, a teraz zaczął już studiować. Pokazać dom, miejsce, w którym dorastał, pokój, ogród, pola za domem… Poznać z ojcem. A teraz to wyblakło. Dlatego cieszył się, że rozumiała.
- Wiem. – Wyszeptał odchylając głowę do tyłu i patrząc w jej oczy. Pozwolił wytrzeć sobie mokrą twarz i nawet udało mu się lekko uśmiechnąć. To był smutny uśmiech, ale jednak. – A ja zawsze będę się o ciebie martwił. – Zauważył i oddał pocałunek. – Dlatego… Tu jest bezpiecznie, a tam na zewnątrz są bezwzględni ludzie, nie wybaczyłbym sobie gdyby coś ci się stało, dlatego, że pojechałaś ze mną. – Dodał zaraz chowając twarz w jej włosach. Lekko się poprawił na podłodze i pokiwał głową kiedy powiedział o chłopakach.
- Powinienem im powiedzieć. – Mruknął, bo teraz sobie uświadomił, że oni tez powinni wiedzieć. Byli jego najlepszymi kumplami, a on… mimo wszystko, nie mógł tego zrobić sam. – Załatwię wszystkie sprawy w Blandouet i wrócę.

Puścić go samego poza mury uczelni było dla niej najtrudniejszą decyzją, ale wiedziała, że nic go nie zatrzyma. I tak pójdzie.
-Dobrze-Ciężko słowa przechodziły jej przez gardło-Obiecaj tylko kontaktować się ze mną co najmniej raz na tydzień. Inaczej ja tutaj zwariuje i obiecuję ci, że nawet siła Pascala nie powstrzyma mnie przed wyruszeniem za Tobą-Mówiła bardzo poważnie.
Wstała i podeszła do komody obok łóżka. Wyciągnęła z niej ich wspólne zdjęcie z Balu Bożonarodzeniowego kiedy tańczyli. Kiedyś otrzymała je o dziewczyn.
Usiadła z powrotem przy Gabrielu i podała mu zdjęcie.
-Żebyś zawsze pamiętał-Powiedziała i wsparła się na jego ramieniu. Kto by pomyślał, że ktoś taki jak Carla i Gabe będą razem. Chyba nikt się tego nie spodziewał-Obiecaj tylko, ze wrócisz najszybciej jak się da-To była złudna nadzieja, ale w coś wierzyć musiała.

Gabriel musiał się wyciszyć. Odsunąć swoje myśli od wszystkiego. Chyba po raz pierwszy w życiu nie chciał teraz mieć w myślach swojego ojca. Te myśli łamały mu serce na coraz mniejsze kawałki. Całe szczęście była Carla i troska, którą widział w jej oczach. Ona trzymała go w kupie. Kto wie co by zrobił gdyby nie jej słowa rozsądku.
- Będę pisał. – Potwierdził cicho kiedy o to poprosiła. I tak by to robił, zbyt bardzo by się martwił, zbyt bardzo by tęsknił za powiedzeniem jej o czym myśli, za pokazaniem jej kilku szybkich szkiców. Chociaż czy teraz będzie miał ochotę? Miał wrażenie, że opadł z wszelkich sił i chęci robienia czegokolwiek.
Powiódł za nią wzrokiem kiedy wstała i poszła w stronę swojej szafki nocnej. Podciągnął rękawy swojej bluzy i przeczesał ręką włosy, odruchowo. Chyba już trochę się uspokoił, choć dalej nie wiedział jak sobie poradzi z tym wszystkim dookoła. Jak teraz będzie wyglądało jego życie? Pusty, zdemolowany dom. Tak się czuł wewnątrz, jak dom, do którego musiał jechać.
Zobaczył zdjęcie, które przyniosła Carla i uśmiechnął się kątem ust. Obrócił je kilka razy w ręku i przypomniał sobie jak wtedy wszystko wydawało się normalne, spokojne. Nikt nie przypuszczał jak wiele złego wydarzy się w ich świecie kiedy tak beztrosko tańczyli i śpiewali na balu. Albo poza nim, jak oni we dwoje w ogrodzie.
- Najlepsza decyzja mojego życia. – Mruknął tak żeby Carla usłyszała i przyciągnął ją do siebie. Wsunął zdjęcie do kieszeni i pocałował Carlę w skroń. Przedłużał chwilę rozstania w nieskończoność, bo nawet krótka chwila rozłąki była okropna. Jeszcze nie wiedział jak dotkliwy będzie widok domu i na jak długo zniknie.
- Wrócę Carla, wrócę. – Wyszeptał i zamknął na chwilę oczy. Było już późno.