-Hmm.. No nie, mam ją załatwioną jeszcze z przed walentynek, chyba dwa dni przed walentynkami.-
przypominałam sobie w pamięci, w końcu kostka nie była aż tak świeżą sprawą, jednak nadal ją odczuwałam, nadal czułam iż coś jest nie tak, że nie powinnam czuć takiego bólu, nie powinnam, aczuję, a więc nie jest okej, jest zupełnie nie okej, no ale po co miałabym coś takiego mu mówić, co go to interesowało?
-Nie, ale ja z zasady nie wiele jem.-
powiedziałam szczerze, bo praktycznie rzadko kiedy można było mnie zobaczyć gdy wcinałam coś, z zasady to tylko wygłupiałam sie jedzeniem, rzucałam w ludzi a głodu jako takiego nie odczuwałam, albo nie chciałam odczuwać.

Pokiwał tylko głową w geście "no właśnie". I uśmiechnął się znowu.
Cóż, skoro nie chciała jego pomocy i nie jadała (w co nie wierzył do końca)... pora się rozstać, bo zaraz żołądek Pascala zacznie wygrywać symfonie.
- W porządku. W takim razie czas na mnie. I do zobaczenia... mam nadzieję? - Wciąż z przyjaznym uśmiechem przymrużył nieco oczy, obserwując chwilę dziewczynę. Poprawił torbę na ramieniu i skierował się schodami w dół. Tak bardzo potrzebował napaść na lodówkę pełną mięsa!

/zt