Wyszedł na dziedziniec, aby odetchnąć świeżym powietrzem. Nie mógł się tutaj tak naprawdę zaklimatyzować... Oczywiście miał swoich kolegów z poprzedniej szkoły, ale to miejsce... Miało swój urok, ale jednak poprzedni zamek pokochał. Stał się jego domem... Czy temu też się to uda. Rozejrzał się.
Widział już chylące się ku upadkowi drzewa. Jednak nie w normalnym tego słowa znaczeniu. Była jesień, jednak tutaj zbliżała się do końca. Było niesamowicie zimno. Otulił się szczelniej swoją kurtką i szalikiem. W tym momencie nie przeklinał już cieplutkich sweterków matki. Oj nie... był jej wdzięczny. Chyba w następnym liscie coś jej o nich wspomni. Pewnie się ucieszy.
Uśmiechnął się pod nosem siadając na jednej z ławek. Ciekaw był jednej rzeczy. Może ktoś sie tutaj zaraz pojawi. Zaszczyci swoją obowiązkiem panicza Takawa. (Wcale nie była zimna) W każdym bądź razie wyciągnął z kurtki różdżkę i zaczął się nią bawić. Może zaraz rzuci jakieś zaklęcie Nagle z drewnianego przedłużenia jego ręki pojawił się kolorowy strumień magii... uwielbiał to.

Jesienny krajobraz przywodził na myśl kondukt pogrzebowy.
Obumierające powoli drzewa, poszarzały nieboskłon i ta przerażająca cisza.
Ellie zamknęła oczy sunąc z wyciągniętymi przed siebie dłońmi naprzód po błoniach szkolnych. Nie znała ich. Bała się ich. Nie mogła zaufać.
Sunęła tak sobie po trawie próbując wyłapać resztą zmysłów najdrobniejsze niebezpieczeństwo, niepasujący element układanki.
Zza niej dochodził zgiełk zamku, przed nią rozpościerał się fascynujący świat nieznanych dźwięków. Gdzieś huczała sowa, gdzieś poczuła ocierające się o kostkę mokre źdźbło, gdzieś dało się wyczuć zapach słodkich kwiatów.
Ufna, że nikt tego nie zobaczy okręciła się dookoła parę razy, aby całkowicie zatopić się w magiczny świat zmysłów.
Po czym...
Uchyliła oczy dostrzegając siedzącego na bracie brata. Musiała być jakimś strasznym trollem i pożreć wielu ludzi skoro Bóg skazał ją w tym wcieleniu na kogoś takiego jak Aidan.
Podeszła do niego, wspinając się na ławkę.
- Wiesz... Niedługo tak urośniesz, że będziesz dotykał głową gwiazd. Uważaj, bo jak będą spadać to cię uderzą i będziesz jeszcze głupszy.- Uśmiechnęła się przeuroczo mrugając tymi przeuroczymi błękitnymi ślepiami.

Zobaczył już ją z oddali. Liczył raczej na jakąś blond włosą piękność... nawet nie blond, ale nie na nią. Ellie... Czy ona musiała znajdować się zawsze tam gdzie on. W sumie to dobrze. Ułatwiała mu tym samym zadanie. Do dzisiaj pamiętał słowa matki, że ma się nią opiekować, bo ich nie będzie w pobliżu. Jednak ona nie wydawała się osobą, którą trzeba się zająć choć...
Tutaj zauważył, że się obraca wokół własnej osi. Tak, z tą dziewczynką nie było wszystko w porządku. Nie było jednak, co się dziwić, skoro mieli TAKICH rodziców. Mama ciągle wpadała w kłopoty, a tata ją ratował. Podobno, choć ta ciągle twierdzi, że się niepotrzebnie wtrącał i sobie radziła. Ale to już całkiem inna historia.
Spojrzał na nią spod przymkniętych lekko powiek. Życie by było takie piękne, jakby jeszcze się nie odzywała... Nie tób tego Ellie mówił jego wzrok. Ale oczywiście i tym razem nie posłuchała...
-Bardziej głupszym od ciebie nie da się być.-mruknął lekko pod nosem, ale tak, żeby tego nie usłyszała. Uśmiechnął się również do swojej siostrzyczki i obejrzał ją dokładnie wzrokiem. Miał nadzieję, że miała pod kurtką ciepły sweter, bo zimno było.
-No to może powiesz mi pani INTELIGENTNA, co to za tańce tutaj odprawiasz?- mówiąc to bystre oczy, identycznie podobne do tych ojca wpatrywały się w małą zołze.

Dziewczyna nie zwróciła uwagi na pierwszy komentarz. Najwyraźniej rzeczywiście go nie dosłyszała zafascynowana otaczającym ją światem.
Dźwięki, zapachy, kolory. Gdzieś pomiędzy tym wszystkim snuła się ciemna nić. Tak bardzo fascynująca, tak bardzo przerażająca.
Dziewczynka odruchowo przesunęła po niej zahipnotyzowanym wzrokiem, aż do ciemnej postaci (przypomnijmy naszą uroczą bohaterkę drugoplanową *klik*) stojącej tuż przy drzewie.
Dziewczę krzyknęło na widok swych omamów, cicho wtulając się w ramię brata i drżąc niemiłosiernie.
- To nie istnieje w świecie fizycznym. Musisz być silniejsza, wtedy ci nie zagrozi, pamiętaj czego cię uczył tata. Nie czuj, nie myśl, pozwól temu odejść- Mamrotała przez chwilkę przygryzając pobladłą wargę.
Szybko na jej twarz powrócił klasyczny, pusty wyraz, zupełnie jakby wcześniejszy wybuch emocji w ogóle nie miał miejsca.
- świat jest piękny. Jest czysty i estetyczny. Dlaczego miałabym nie tańczyć?

Ona nie była normalna. Ale to już wiedział od razu po jej urodzeniu. No znaczy się później...
Wiadomo, o co chodzi. Odkąd zaczął rozumieć niektóre rzeczy. W sumie miał szczęście, że cała przypadłość nie spadła na niego. Była ideantyczna jak ojciec, jeśli chodziło o zdolności widzenia rzeczy niedostępnych dla takich jak on. Pokręcił głową słysząc mamrotanie siostry. Chyba musiała się przestraszyć. Objął ją ramieniem i przytulił, a kiedy jej przeszło. Odsunął się lekko...
W końcu ona tego nie lubiła...
Zignorował to, co się stało przed momentem skupiając się na jej słowach. Przewrócił oczami...
Czysty i estetyczny... Zwariowała?
-Nie musisz cały czas cytować taty.- powiedział lekko się uśmiechając. Zaczął sie też zastanawiać, co tam jeszcze znajduje sie w móżdżku młodej Takawy.
-Słyszałem, że masz jakiegoś adoratora...-zaczął dobrze znanym tonem. Dziewczyna mogła się domyślić, że teraz będzie albo wielkie wypytywanie albo małe podśmiewanie... oj wesoło.

- Nie cytuję taty. Po prostu taka jest prawda. Zresztą to samo mówił wujek Gilderoy. Im piękniejszy jest świat, im my jesteśmy piękniejsi tym jesteśmy szczęśliwsi.- Utkwiła wzrok błękitnych ocząt w starszym bracie machając nóżkami w czarnych pantofelkach i wykrochmalonych skarpetkach.
Adoratorzy?
Też coś! Czasami miała wrażenie, że jej brat spędzał za dużo czasów z babcią i ciotkami. Niedługo zacznie ją łapać za policzki i tarmosić i jęczeć jaka to nie jest z niej chudzinka i że jak tak dalej pójdzie to zniknie!
Zachwiała się delikatnie kiwając przy tym głową i przywołując na twarz rozmarzony grymas westchnęła cichutko.
- Oj tak... Jest taki jeden. Niezastąpiony. Kocham go czasami bardziej niż ciebie wiesz? Sprawia, że wszystkie troski znikają jak plamy od płynu do płukania. Nazywa się ajax. Muszę was poznać, bo z tego co mi śpiewały ptaszki masz burdel wuja Erwina w dormitorium.
No cóż... Dzieci państwa Takawa nigdy nie miały dobrych charakterów.

Oczywiście. Jakoś nie wierzył swojej młodszej siostrze. W końcu uważał ją za małą, ale raczej racjonalnie myślącą dziewczynkę. Wątpił, że wierzyła w niektóre teorie wujka Gila. Lubił go, oczywiście, ale jakby nie patrzyć był to bardzo ekscentryczny człowiek. Ciągle pragnął odkryć super specyfik do włosów. Czy to nie jest już jakaś obsesja?
Uśmeichnął się pod nosem obejmując silnym ramieniem siostrzyczkę i przyciągając ją do siebie. No wbrew pozorom kochał ją i była jego oczkiem w głowie. Ale cóż... przecież jej tego nie powie. Wykorzystywałaby to niecnie przy każdej okazji. On już znał tego małego potworka.
Złapał ją i potargał jej trochę włosy. Godzina tortur. W końcu każdemu maluchowi się należało. Za oszukiwanie biednego Aidana.
-Oczywiście. Pierwszy chłopak AJAX, a drugi Ace albo Domestos....- powiedział wesoło śmiejąc się. Nie wiedział jak ona to robi, ale niesamowicie poprawiała mu humor. No ale cóż... niewielu ludzi miało do tego talent.
Kiedy już przestał i dał jej spokój spojrzał na nią poważnie.
-Słyszałem coś o niejakim Gilbercie...- mruknął nie spuszczając z niej wzroku.