Czara Ognia

Turniej Trójmagiczny. Czy dla młodego czarodzieja, wciąż uczęszczającego do szkoły, istnieje lepsza możliwość do wykazania się, sprawdzenia umiejętności, udowodnienia nauczycielom i znajomym, że jest wart więcej, niż uważają? Cóż, dla przeciętnego ucznia na pewno, ale Księciunio nie jest przeciętnym uczniem. Prawdopodobnie zwiedził więcej świata, widział i doświadczył dużo więcej, niż nie jeden dorosły czarodziej, bo odkąd pamiętał, ojciec zabierał go ze sobą na wyprawy.
Dlaczego o tym wspominam? Bo Dla Clifforda Prince'a zgłoszenie się do Turnieju Trójmagicznego było czymś całkowicie naturalnym i oczywistym. Tak jak dla większości decyzja wymagała przemyślenia, czy odpowiedniego impulsu do działania, a wrzucenie swojego nazwiska skutkowało napadem wątpliwości, czy innych tego typu myśli, tak Cliff nie zastanawiał się (ani nie spieszył) nad zgłoszeniem. Po prostu w końcu któregoś dnia napisał na kartce swoje imię i nazwisko, podszedł do czary, wrzucił i odszedł. Nie stał przed tym wielkim pucharem i nie kontemplował jak to płomienie zmieniają kolor z szafirowo niebieskiego na turkus morski, czy inne bzdety - odwalił co miał odwalić i tyle. Dostanie się, czy nie - kwestia szczęścia. Ale uważał, że mu się to poniekąd należy. Przywykł do życia na krawędzi i sytuacji zagrożenia. Plus w poprzednim turnieju były SMOKI. A kto lepiej by się z nimi uporał, jak nie on?
Taka przygoda (tak, w jego odczuciu była to PRZYGODA, a nie żaden test, czy inne cholerstwo, dla niego to zabawa i właśnie w ten sposób do tego podchodził), jak Turniej Trójmagiczny jak najbardziej figurowała na jego życiowej "bucket list".

I'm the winner