Tristan był ciekawski, ba, wręcz wścibski. Wybierając się na ten cały Turniej Trójmagiczny zdążył się przygotować jeśli chodzi o informacje na temat szkoły i jej okolic, przecież nie mógł pojechać w ciemno, prawda? Bardzo szybko odkrył parę ciekawych faktów na temat ruin jednego z zamków, a to, że do dziś nie wiadomo do końca co się tam działo i w jaki sposób został tak zniszczony, tylko go dodatkowo napaliło na odwiedziny kiedy będzie już miał do tego okazję.
Owym dniem okazał się dzień po balu. Wszyscy byli zmęczeni, mieli kaca i pewnie niezbyt im by się chciało wchodzić mu w drogę. Nie bawił się zbyt dobrze, ale dla samych pozorów pojawił się na tej potańcówce dla kretynów, aby sprawdzić czy aby na pewno wszystkim odwali i nie będzie musiał się przejmować.
Nad ranem ogarnął sobie jakiś w miarę zacny ekwipunek, coby potem nie narzekać, że się czegoś nie wzięło. Musiał mieć coś dodatkowego do obrony poza różdżką, parę gadżetów gdyby trzeba było nagle zniknąć i rzecz jasna jakieś materiały na które mógłby przenieść wiedzę. Przebrał się w długą czarną płachtę, tak, aby nie było wiadomo, że jest z jakiejś konkretnej szkoły (chociaż gdyby się odezwał, to pewnie od razu można by było wywnioskować, że jest wychowankiem Beauxbatons. Zawsze jednak było łatwiej milczeć niż ukryć się w tym kretyńskim mundurku jaki musieli nosić w jego szkole. Ruiny wyglądały o wiele groźniej i ciekawiej niż przypuszczał, od razu wpakował się do środka i to bez większych problemów, wydało mu się to podejrzane, ale będzie się martwić dopiero jak wydarzy się coś złego. Zupełnie przypadkiem pierwszym pomieszczeniem do którego zawitał była biblioteka. Uśmiechnął się do siebie szeroko i zaczął się wszystkiemu przyglądać. Domyślał się, że tu z pewnością coś na niego czyha, ale był gotów się z tym zmierzyć.

Coś czyha na pewno, jednak nigdy nie jest powiedziane, że to coś musi być akurat niebezpieczne złe i niegodziwe. No bo kto miałby czelność powiedzieć że to rude, urocze stworzonko o wielkich, szarych oczach jest chociażby w najmniejszym stopniu...groźne albo niebezpieczne? Nikt. No i właśnie to były pozory. Co pełnie zmieniała się w wielką, krwiożerczą bestię, musząc przechodzić wszystkie przemienne katorgi tylko dlatego, że jej organizm po prostu nie tolerował wywaru z tojadu i co miesiąc musiała znajdować miejsca, w których nie zrobiłaby nikomu krzywdy. Raz zabiła i była to skaza do końca życia. O kim mowa? Ma się rozumieć mówimy o "Przeklętej z Beauxbatons" bądź " Błękitnej niewolnicy pełni" albo po prostu Emmy. Emmy Beckett tutaj mowa, uczennicy owej szkoły francuskiej, która przez swą inność, w świecie Bonbatą jest traktowana nicym trędowata i raczej nikt jej się nie zbliża.
Powiem wam w sekrecie, że akurat dzisiaj według jej wyliczeń miała być właśnie pełnia. Od pobytu w durmstrangu, przeżyła ich w sumie kilka, więc znalazła sobie miejsce. Nawiedzony zamek był w sumie Norweskim odpowiednikiem Wrzeszczącej Chaty, a teraz, dzien po balu kiedy wszyscy odsypiali albo walczyli z kacem, nikt tu raczej nie będzie się zapuszczał. Przynajmniej nie w nocy. No ale cóż, myliła się.
Była tutaj trochę dłużej niż Tristan, którego właśnie przyuważyła przed chwilą, wychylając się z jednego działu, jednak szybko chowając za książkami.
-"Czemu akurat on, ten wścibski dupek. Wszystkim wygada" - Przeleciało jej przez myśl, jednak postanowiła że będzie twarda. Nie da się jakiemuś tam blondynowi z Francji, który miał tak przeokropny akcent... a fe! Nie przepadała za nim, nawet bardzo. Wstała, bezceremonialnie wychodząc za jednej z półek i wbijając w niego zimny wzrok kobalto-szarych oczu.
- Czego tutaj chcesz, Germaine?

Pomimo iż był inteligentny i zapobiegawczy, to jego intuicja i przeczucia nigdy nie dorównywały tym kobiecym, a to sprawiało, że łatwo było można go zaskoczyć. Drgnął więc niespokojnie kiedy usłyszał jakiś szmer i odwrócił się w stronę postaci stojącej nieopodal. Dopiero po chwili jego oczy przywykły do panujących w pomieszczeniu warunków i zidentyfikowały dziewczynę. Uniósł wysoko brwi i spojrzał jej prosto w oczy. Nie bał się kontaktu wzrokowego, wręcz przeciwnie, napawał go przyjemnym uczuciem i dodawał mu sił. Zrobił parę kroków do przodu i oparł się o jeden z regałów, wcześniej sprawdzając jeszcze czy aby na pewno jest stabilny.
- Poluję, nie widziałaś może w pobliżu żadnego sierściucha? Wydawało mi się, że słyszałem tu niedawno jakieś wycie - spytał spokojnym i poważnym tonem, ale złośliwy uśmiech który pojawił się na jego twarzy świadczył o tym, że powiedział to tylko dlatego aby jej dopiec. Z drugiej strony... dopiero teraz zorientował się, że dziś faktycznie mają pełnię. Nie odczuł strachu, wręcz przeciwnie, kolejna rzecz, która go podekscytowała.

Szczerze mówiąc nie miała pojęcia co on do niej ma. Większość szkolnych Bonbatą ją unikała albo ignorowała wiedząc że ruda to wilkołak. A on? On ciągle za nią łaził, rzucając złośliwymi uwagami i jak napatoczy się okazja do uprzykrzenia jej uczucia on zawsze idzie na to pierwszy. Co mu się nie podoba? Czego zazdrości? Sam ma wszystko, ona raczej nic. Było to poplątane i Emmy jakoś wcześniej nie zwracała na to większej uwagi po po prostu jej się nie chciało.
Gdy tak próbował ją przeszyć spojrzeniem, uniosła brwi i parsknęła z rozbawieniem.
- Uważaj, bo zaraz padnę na zawał. - Pokręciła nadal wielce rozbawiona głową, przysiadając na miękkim taboreciku, który podstawiła sobie zaraz pod siebie, chwile wcześniej.
Gdy usłyszała jego wypowiedź, mlasnęła z niezadowoleniem.
- Jeśli chcesz zachować swoją blond twarzyczkę radzę Ci się stąd wynosić. - Oznajmiła mu sucho, mierząc go spojrzeniem stalowych oczu.

/przepraszam że takie krótkie, dawno nie pisałam i wypadłam z rytmu :c