Nie wątpił, że Yasmin sobie poradzi w Turnieju, wbrew pozorom to nie wiedza była tu największym atutem, a zacięcie i odwaga, żeby stanąć przed nieznanym. To było zawsze głównym problemem wielu zawodników podchodzących do jakichkolwiek zmagań - po prostu się bali.
Pozostał na ziemi, kiedy dziewczyna znowu wystartowała w powietrze, ale nie odrywał od niej wzroku. Wolał mieć wszystko pod kontrolą, niż później przepraszać ją i wyklinać siebie, że "tylko na sekundę" stracił ją z oczu. Fakt rozpuszczone włosy na pewno jej przeszkadzały w lataniu, ale cóż mógł jej na to poradzić? Wolał na oślep nie strzelać zaklęciami, bo jeszcze przypadkiem by ją skrzywdził. Dlatego stał nadal w miejscu, trzymając miotłę w pogotowiu i po prostu uważnie śledząc poczynania młodszej koleżanki kilkanaście metrów nad ziemią.

No ale jak nie będzie wiedziała jakie zaklęcie ma rzucić to nie sądzę że sobie poradzi, więc najwidoczniej wiedza też była potrzebna. A odważna Yasmin była, nawet trochę ta jej odwaga była głupia i bezsensowna, w turnieju zapewne ona jedyna zamiast zastanawiać się co zrobić będzie działać bo właśnie najpierw robiła a później myślała ale zazwyczaj pierwsza myśl jest najlepsza.
Yasmin po chwili zmagań z włosami dalej leciała i już w pewnym momencie przyzwyczaiła się do ograniczonej widoczności, leciała dalej co chwila nie co wyżej i pewniej, coraz bardziej wyczuwała miotłę, albo to miotła czytała w myślach Yasmin i byłą posłuszna (ta odpowiedź jest bardziej prawdopodobna) dziewczyna chwilę sobie polatała razem z ptakami, chyba były to gołębie ale specem od tego nie jestem, równie dobrze mogła być to sroka czy gil. Najważniejsze że były to ptaki, a Yasmin nie bała się ich, bardziej traktowała je jak przyjaciół z którymi można się po ścigać, co najważniejsze Yasmin wszystko odpowiadało w lataniu.

Jeszcze trochę czasu faktycznie Cliff po protu obserwował Yasmin, w pewnym momencie po prostu do niej dołączył i przez jakiś czas znowu się ścigali. W końcu jednak przyszła pora na obiad i choć może dziewczyna głodu nie odczuwała, to Cliff, jakby nie patrzeć, jest dość sporym mężczyzną i jednak tak podstawowe potrzeby jak głód dają mu się we znaki nadzwyczaj często. I nie mogą być zignorowane! Dlatego też oznajmił koleżance, e czas na posiłek, mogą przyjść polatać znowu nazajutrz, le pod wieczór, po zajęciach, więc od razu Yas nauczyłaby jak się lata w ciemności.
Wylądowali ramię w ramię i tak też ruszyli do zamku, gdzie Gryfon po drodze pochwalił młodszą Ślizgonkę, trochę pożartowali i ostatecznie albo razem usiedli przy stole i zjedli obiad albo rozdzielili się w którymś momencie, idąc każde w swoją stronę.

/zt